Arm en dag 6 & 7

Om te beginnen natuurlijk de "operatie" van mijn arm. 's Ochtends vroeg moest ik naar het ziekenhuis komen om de larve te laten verwijderen. Om kwart over 8 lag ik al op de kamer en werden de materialen klaar gemaakt. Spannend vond ik het wel aangezien ik nog nooit mee heb gekeken met een operatie, ook al is het maar een gaatje in mijn arm. Eerst werden er flink wat foto's gemaakt met alle mobieltjes die er te vinden waren! Toen de larve zijn snuit voorzichtig in het gaatje liet zien werd er nog een dokter bij geroepen om dit waar te nemen. Om een lang verhaal kort te maken, hebben ze volgens mij meer tijd besteed aan de foto's maken dan aan de operatie zelf. De hele tijd meekijken bij de operatie deed ik maar niet. Op het moment dat de appelboor erbij gepakt werd en deze letterlijk in mijn arm gedraaid werd, keek ik even weg. Daarna wilde ik wel snel even kijken want ja een gat in je arm zie je niet altijd! Ik vond het zelfs zo... uhm ja... grappig(!?) dat ik mijn vader vroeg om er een foto van te maken. Ook het stukje huid/vlees/arm dat eruit gehaald werd, stond op de foto. Ze gebruikten tijdens de operatie een appelboor van 8 mm doorsnede. Dit was al groter dan gepland (toen ik voor het eerst kwam werd er 4 mm tegen mij gezegd, de keer daarna 6 mm en tijdens de operatie zijn ze toch naar een 8 mm gegaan...). Hij bleek alleen nog te klein geweest te zijn. In een zij 'kanaaltje' van de larve zat zijn achterste namelijk nog. Om dit goed te verwijderen werd er een extra snee gemaakt en gelukkig was daarna alles uit mijn arm. Toen nog even een paar hechtingen erin, pleisters er op, drukverband eromheen en klaar was kees. Gezien heb ik de larve niet, omdat hij natuurlijk nog in mijn stukje huis/vlees/arm zat en daarnaast was hij meteen naar de microbiologen gebracht voor onderzoek. Tijdens de operatie had ik helemaal geen pijn gehad, maar vooral toen de verdoving uitwerkte voelde het als steken in mijn arm die de dagen daarna (gelukkig wel afnemend in hoeveelheid) bleven komen.
Later in de week werd ik al gebeld door het ziekenhuis omdat de microbiologen al uitgezocht hadden welke larve er in mijn huid had gezeten. Het bleek een "Dermatobia Hominis" te zijn en was gelukkig niet gevaarlijk voor mijn lichaam.
Dat was mijn ervaring een maand na Peru haha, nu mijn ervaring van dag 6 & 7 in Peru!


Woensdag, 15 April 2015
Dag 6: “ Mooi geschenk”

We werden om 05:15 wakker gemaakt. ’s Nachts was ik een paar keer wakker geworden, maar ik was gelukkig redelijk uitgerust. Ik ging me zo snel mogelijk klaarmaken, aangezien er gezegd was dat als je in de eerste boot zat, je waarschijnlijk het meest zou zien. Uiteindelijk was ik gewoon als eerste! Als beloning mocht ik zelfs helemaal voorin de kano zitten. En het was prachtig. Naast het mooie licht, zagen we verschillende vogels en een paar kaaimannen. Na een tijdje, kreeg ik alleen een harde kont, maar goed, niet zeuren. Terug aangekomen bij het plateau, kregen we ontbijt. Het ontbijt was hetzelfde, jammer genoeg waren er alleen geen vruchten. Er waren daarna weer 2 groepen gemaakt om wandelingen te gaan maken. Ik moest eerst met John mee. Op de heenweg dacht ik dat het een lange wandeling zou worden, maar dat bleek niet zo te zijn! Ook geen korte wandeling. We gingen in een wurgvijg klimmen. Dat was echt heel lastig eigenlijk, maar ook zeker leuk om te doen. Het enige vervelende was dat het stikte van de insecten en wij lang moesten wachten totdat iedereen was geweest. De wandeling met Piet daarna begon met het oversteken van een meertje en daarna stijl een heuvel op. In de verte hoorde we brulapen schreeuwen. We zagen ze niet en dat kwam vooral omdat ze zicht niet meer lieten horen. Dat deze ze niet meer, aangezien verderop onweer te horen was. Het onweer deed ons niet stoppen en we gingen door. Toch leek het Piet en Toni (een van onze Peruaanse gidsen) slimmer om niet heel lang nog te blijven. Piet had ons echter beloofd dat we nog met een machete mochten hakken. Dat gingen we eerst doen en ondertussen ging Toni mensen “cleanen” zoals dat werd gedaan in zijn jeugd. Alle meiden waren geweest en toen vroeg Toni of hij mij ook mocht “cleanen”. Natuurlijk vond ik dat goed en liet me met takken slaan om zo de boze geesten weg te krijgen. Het was een aparte ervaring en ik vond het leuk dat Toni daarna zijn verhaal over vroeger aan mij vertelde. Toen begonnen we aan de terugweg. Ik liep ergens in het midden, tot Toni mij naar voren riep. Ik vond het eerst al leuk dat hij mijn naam kende, maar daarna werd het nog leuker. Hij vertelde me dat hij me speciaal vond, vooral vanwege mijn lengte en dat hij mij de leider van de groep vond en zo voorts. Ik voelde me echt heel speciaal. Wat hij daarna deed, zal ik nooit vergeten. Omdat hij mij zo bewondert, ging hij een spelletje voor mij maken. Hetzelfde spelletje als hij vroeger gekregen had van zijn ouders bij het paranoten zoeken. Speciaal voor mij! Hij gaf mij een tak met een slap takje eraan, maar daaraan weer een omhulsel van de paranoten. Daarbij vertelde hij, dat hij het best bijzonder vond, omdat het hem echt mooie herinneringen liet ophalen. Ik voelde me vereerd. Ik speelde het spelletje een paar keer en liet daarna anderen het ook proberen. Op de terugweg van de wandeling, besloot ik dat ik voorzichtig zou doen met het spelletje. Ik wilde het meenemen naar huis en als decoratie/herinnering op mijn kamer neerleggen. Het middageten dat we daarna kregen was rijst met vlees en champignonsaus. De saus vond ik minder, maar ik heb alles opgegeten. Ondertussen begon het even hard te regenen, het hoort er natuurlijk wel bij. Toen de regen gestopt was, was er de mogelijkheid om te gaan zwemmen. Ik ben niet gegaan. Ik ben lekker op de bank gaan zitten aan de tafel met veel anderen en heb mijn dagboek bij zitten werken. Ondertussen waren anderen aan het zwemmen, dus ging ik daar ook even kijken. Op de steiger waren ook wat Peruanen. Ze waren een mandje aan het maken, vertelde Toni mij. Toen zie hij opeens dat hij mijn T-shirt en mijn naam erg mooi vond. Daarna zei hij dat hij een pyjamashirt had, maar dat die jammer genoeg kapot begon te gaan. Toen kwam hij niet meer uit zijn woorden. Ik vroeg toen maar of ij mij shirt wilde en zie ja. Voordat ik zei dat het mocht (ik wilde hem sowieso aan hem geven, aangezien jij soort speciaal voor mij geworden is), vroeg ik het aan Linda. Zij zie dat het natuurlijk mocht, maar dat ik hem deze reis bij me moest houden en dan in Lima aan Piet moest geven. Hij gaat namelijk terug als wij weg zijn en dan kan hij het shirt geven. Ik vindt dit echt geweldig en vind het super gaaf dat er straks misschien een Peruaan met mij shirt rondloopt. Ik ben daarna lekker rustig op de steiger gaan zitten en heb gewoon rondgekeken. Heel veel dieren zie je dan niet echt. Meestal zie je wat springende visjes en ara’s. Ik liep terug aangezien ik gek werd van alle insecten en toen hoorde ik John zeggen dat hij straks de cameraval zou gaan opzetten. Ik wilde wel graag mee, aangezien er niks op de planning stond en ik mijn dagboek al helemaal had bijgewerkt. Er ging niemand mee, behalve Piet. Dus samen met de gidsen, gingen we op pad de boesboes in. Toe we onderweg waren, vroeg ik hoe lang het eigenlijk zou worden. Ze zeiden dat het waarschijnlijk ruim 2 uur zou duren. Dit deed mij eerlijk gezegd wel schrikken aangezien ik op een korte toch had gerekend, maar goed, nu gewoon doorgaan. Met 2 gidsen moest het wel gaaf worden. Zoals ik verwachtte, zagen we inderdaad wat leuke dingen. We zagen doodshoofdaapjes, kapucijnapen, veel vleermuizen ( 1 vloog er tegen mijn borst aan) en nog parasolmoeten, opgejaagd door legermieren. Het doel van de wandeling, was dus die cameraval opzetten. Dit is alleen niet gelukt aangezien de weg ernaar toe onbegaanbaar was geworden. Het was wel echt gaaf. De terugweg was in het donder. We deden onze lampen uit en het was zo donker. Ik keek naar mijn hand, maar zag hem echt niet, hoe ver/dichtbij ik hem ook hield. De wandeling vond ik dus wel indrukwekkend. Het maakte me wel moe, dus de avondwandeling zou ik gaan overslaan. Die had ik al met Piet en John gehad. Ik was ook erg hongerig geworden en gelukkig liet het avondeten niet lang op zich wachten. Een lekkere soep en daarna rijst met kip werden geserveerd. Het was zo lekker, vond ik, en ik had zo’n honger, dat ik het eten van Nina en Sil ook had opgegeten. Moe als ik was, ging ik me klaarmaken voor bed en probeerde ik zo snel mogelijk te slapen.

Donderdag, 16 April 2015
Dag 7: “Laatste jungle-dag”

Na een slechte nacht, was het Piet die ons wakker maakte. Hetzelfde gold als de ochtend ervoor. Ik kleedde me dus weer snel aan. Het had al heel de nacht geregend en dat leek nog steeds zo te zijn. Daarom deed ik mijn regenjas erover aan. Ik was als eerste bij de steiger, maar daar kwam ik erachter dat het niet meer regende. Wat je in het bos hoorde, waren druppels die uit de bomen vielen. Ik liep dus terug om mijn jas weg te leggen en vertelde de rest dat het niet regende. Ondanks dat ik teruggelopen was, was ik de eerste bij de kano’s. De beloning was dat ik weer voorin de boot mocht. We zagen apen, vogels (met één jong), maar daarnaast iets heel zeldzaams! We hebben namelijk reuzenotters gezien!!! 5 stuks, jammer dat ze erg ver weg waren, maar het was super gaaf. Daarna lekker ontbijten. Een boterham met ei en een soort pannenkoek met jam, heb ik op. Heerlijk! We hadden wel ontzettend veel last van alle wespen, muggen, vliegen en al het andere. Vooral tijdens het inpakken van de tassen, was het erg vervelend. Ik zag een beetje op tegen de reis aangezien de heenweg ook niet heel super was. En zoals verwacht was de reis inderdaad niet top. Het was wel korten dan de heen reis, maar heel het pad was modder door de regen. Er werd ook om de 100 meter gestopt om de langzaamste lopende aan te laten sluiten, maar dat was echt vreselijk voor ons als de voorste mensen. De schouderpijn was ook weer goed aanwezig. Gelukkig waren we er voor mijn gevoel best snel. Ik ben toen meteen onder de douche gesprongen en heb allemaal schone kleren aangedaan. Het was echt even lekker. Ook ruimde ik een deel van mijn spullen op en ging naar de eethal om daar mijn proefjes voor mijn profielwerkstuk uit te voeren Dit ging goed en toen was het lunch. We kregen als “voorgerecht” aardappelprut met tonijn en ik vond het lekker! Daarna kregen we rijst met kip en daarna papaja. Ik had de helft van mijn papaja aan Rana gegeven omdat dat op dat moment goed voor haar was. Na de lunch kregen we de opdracht om een toneelstukje te gaan bedenken en voorbereiden, om later die middag op te voeren met de groep. Wat wij hadden bedacht hou ik nog even geheim. Ook al had ik gedoucht, er waren mensen aan het voetballen met de Peruanen, dus moest ik natuurlijk meedoen. Dat was dus weer lekker zweten, maar goed, dat doe je toch 24/7. Ik las daarna nog een keer mijn tekst door. We hadden nog even vrije tijd, maar daarna gingen de echte toneelstukjes beginnen. Wij waren als tweede. De anderen waren ook leuk, maar eerlijk gezegd, vond ik die van ons het leukste. Wij hadden een kort toneelstukje waarin we in een boot beginnen en eindigen in het regenwoud (zogenaamd). In ons toneelstukje deden we de begeleiding heel erg overdreven na en lieten daarnaast domme opmerkingen van leerlingen ook naar voren komen. Ik kan wel vertellen wat we precies allemaal deden, maar om het te begrijpen had u er heel de reis bij moeten zijn. Het opvoeren liep echt goed en de grappen werden begrepen. Ik vond het echt erg leuk om te doen. Toen iedereen klaas was, gingen we met z’n allen naar de eetzaal, aangezien het eten bijna klaar was. We moesten even wachten dus pakte ik samen met Inge en Lente ons momentje om met Toni op de foto te gaan. Daarna liet ik Toni mijn Peru-shirt vasthouden om een foto te maken van hem alleen. Precies zoals voetballers dat doen als ze naar een nieuwe club gaan. Vond ik gewoon grappig om te doen. Vlak daarna was het avondeten klaar. Het voorgerecht was soep. De soep bestond uit rijst met kruiden en ik denk wortels (daar leek het tenminste op). Het hoofdgerecht was aardappelprut met kip, wat vlees en uien. Ik vond het wat minder dan normaal, maar had wel goed gegeten. Ook het nagerecht vond ik niet zo lekker. Het was een soort rijstprutje met bananensmaak en doorheen. Voor veel mensen was het niet hun smaak. Er was een avondwandeling , maar ik gebruikte die tijd om mijn tas in te pakken en te slapen. Maar voordat ik dat ging doen, gingen we afscheid nemen van de Peruanen die ons de eerste week hebben geholpen met overleven. Daarna was het naar bed voor mij en uitrusten voor de reis van morgen.