Dag 16 & 17
Door: Rick Wassenaar
Blijf op de hoogte en volg Rick
09 Juli 2015 | Nederland, Naastenbest
Hèhè, eindelijk is die proefwerkweek voorbij! Nu heb ik weer tijd iets te plaatsen op mijn blog. En ik kwam erachter dat dit al de laatste dagen zijn! Daarom wil ik alvast iedereen bedanken die mijn blog heeft bijgehouden en die het leuk vonden te weten wat ik allemaal heb gedaan! Natuurlijk nogmaals bedankt aan alle mensen die hebben geholpen met het sparen, steunen en soms advies geven. Hopelijk vonden jullie het leuk alles te lezen wat ik beleeft heb! Ik verwacht dat jullie ondertussen wel het besef hebben, van hoe geweldig deze reis is geweest en wat een prachtig land Peru eigenlijk is!!! Hieronder zijn mijn laatste twee dagen van de reis. Nog veel leesplezier!!!
Zaterdag, 25 April 2015
Dag 16: “Naar Pisco”
We begonnen dus lekker feestend in Cusco. Op een gegeven moment, besefte Julie, Bart en ik, dat we maar beter terug konden gaan. Het was rond 00:45 toen we met z’n drieën vertrokken, terug naar het hostel. Ik dook meteen mijn bed in toen we aankwamen, om zoveel mogelijk slaap te hebben. Een goede nachtrust zou het niet worden. Om 05:00 ging de wekker al weer. Ik had ’s nachts al ontbijt uit de eetzaal gepakt, dus die kon ik mooi in mijn kamer opeten. Toen begon de hel. Alles inpakken! Het kostte me wat moeite, maar het lukte me tot mijn verbazing, alles erin te krijgen. Dat was serieus een fijn gevoel! Ik was ook echt precies mooi op tijd klaar, waardoor ik meteen mijn tassen naar de bussen kon dragen. Alleen er waren nog geen bussen. Dat was even schrikken, want we hadden een vliegtuig te halen. Gelukkig kwam er een busje (5 minuten te laat) aan. Alleen de chauffeur was verbaasd dat er niet een grote bus klaar stond, want die had er al lang moeten zijn. Hij begon de straat verder in te rennen. Hij was voor even onze held, omdat hij binnen 10 minuten genoeg busjes had geregeld om ons naar het vliegveld te brengen. Gelukkig was de planning ruim genomen en waren we dus nog mooi op tijd bij het vliegveld. Tijdens het wachten, ging ik mijn dagboek bijwerken, maar heel lang had ik niet. We hoefden niet lang te wachten op het vliegtuig en we waren (wel te laat maar) redelijk snel weg. Het eerste deel van de vlucht heb ik heerlijk geslapen. Het laatste deel heb ik gewoon lekker gezeten. Bij het vliegveld in Lima, hadden we een probleempje.... De bus was er niet. Na een aantal belletjes van John, zou de bus alsnog komen. Dit zou wel nog even duren. Normaal gesproken zou ik het wachten niet erg vinden, maar nu wel. We zaten namelijk buiten in de hitte en zon, zonder schaduw en we konden niet ergens naar binnen. Pfff... Ik was dus maar weer mijn dagboek gaan bijwerken. De bus kwam een uur te laat t.o.v. de afgesproken tijd. Toen de bus er eindelijk was, legde ik snel mijn tas op een van de stoelen voorin. Dat deed ik omdat Julie en ik snel wagenziek worden op de Peruaanse wegen met het Peruaanse verkeer en wij dus altijd voorin zaten. Ik hielp nog even met de hoofdbagage in het ruim leggen, maar toen kwam Piet naar mij toe. Hij zei dat waar ik mijn tas had neergezeten, ik niet kond gaan zitten. Ik vroeg hem waarom niet, waarop hij antwoordde dat Lina, Bernd, Jong en hij voorin moesten zitten. We kregen hierover een discussie, die ik gelukkig won. Ik en Julie konden voorin zitten en Bernd en Linda zouden ergens anders gaan zitten. Het eerste deel van de lange reis, reden we door Lima. Wat een enorme stad en wat een verkeer! Over beide was ik verbaasd wat ik zag. Gelukkig kwamen we veilig de stad uit. Best snel kwamen we in de woestijn terecht. Ik vond het minder indrukwekkend dan ik me had voorgesteld. Dat kwam, denk ik, doordat er nog best veel bebouwing was en je niet ver kon kijken door de smog. Het maakte de reis echter niet saai of zo, ik heb me prima vermaakt. Na een paar uur rijden, stopten we bij een strand. Je kon hier zwemmen, maar aangezien ik mijn zwemkleding niet had (zat in mijn hoofdbagage waar we niet bij konden) en ik liever niet allemaal natte spullen zou moeten nemen, heb ik niet gezwommen. Genoten had ik wel, want het was een mooie plek! De resterende reis was nog steeds lang, maar ook nog steeds gezellig. Op het einde had ik nog een gesprek met de meiden, over wat jongens niet van meiden begrijpen en andersom. Denk hierbij aan onderwerpen zoals; “waarom gaan meiden altijd met meerdere naar de WC?” Het gesprek was lachwekkend voor iedereen, wat John en Piet moesten ook lachen. Toen kwamen we eindelijk, na een lange reis aan bij het hotel (ik dacht dat het een hostel zou zijn, maar dat maakt niet uit). Het zag er leuk uit en de kamer, die met Bart deelde, was eigenlijk perfect. In vergelijking met wat we hadden gehad, was dit echt geweldig! Eigen WC, eigen douche met warm water en zelfs een eigen TV! We legden onze spullen op de kamer en wachtten op het avondeten. Na het bestellen van het eten, duurde het erg lang voordat we ons eten ook kregen, maar niet klagen, want het was erg lekker! Iets gefrituurd met kaas, als voorgerecht en een wok gerecht met kip. Mmmm... Na het eten was ik met Tom, Floor, Sanne, Sil en Bart op het dakterras chips en soep gaan eten. Het was erg gezellig en als snel was het 23:00. Ik ging toen maar douchen (mijn eerste warme douche deze reis!!!), dan dagboek bijwerken en daarna lekker slapen!
Zondag, 26 April 2015
Dag 17: “Home sweet home”
Bart en ik begonnen wat haastig vandaag. Bart had zijn wekker niet gehoord. Gelukkig was de schade beperkt, want we werden 10 minuten later wakker dan gepland. Snel ging ik uit bed, want ik moest mijn tassen in 20 minuten weer ingepakt hebben. Door even hard doorwerken, lukte het me wel en kon ik naar het ontbijt wat om 06:30 klaar was. Er waren broodjes, jam en suiker. Erg lekker. Alleen heet papaja-sapje was niet lekker. Na het ontbijt, moest ik nog de laatste spullen pakken en wegleggen. Bijna al mijn meegenomen T-shirts gaf ik aan Piet, zodat deze in Peru zouden blijven. Toen de tassen de in en we konden vertrekken. Bij de bus stond een man te wachten die mee de bus in ging. Hij zou onze gids zijn om naar de haven van Pisco te komen. Het was een kort stukje en al snel zaten we in een soort speedbootje. We vertrokken ook snel en toen waren we op weg naar Las Isas Ballestas. Eerst kwamen we langs een oude boot waar al heel wat vogels op zaten. We voeren 5 minuutjes naar een redelijk dichtbij liggend eiland. Er zat daar een groep pelikanen en ik was verbaasd over de grootte van de beesten. Wat verder op het eiland (we bleven overigens al de tijd in de boot) was er een soort zandtekening. Het verhaal erbij was wel interessant. Er was namelijk geen verhaal. Ze weten hoe het er komt, door wie het gemaakt is en hoe oud het is. Dit is zo doordat het een zandtekening is en op zand kunnen archeologen (nog) niet analyseren. Toen we daar even hadden rondgekeken, voeren we verder naar het volgende eiland. Dat was het grootste eiland met super veel vogels en ook zeeleeuwen. Super leuk om die in het wild te zoen. Toen we dachten dat het klaas was, mochten we al enige boot nog naar een speciaal eiland, waar geen andere boten mochten komen. Veel andere dingen zag je er niet dan vogels, maar het was een leuke privilege! Toen waren de eilanden bekeken en voeren we terug naar de haven waar we nog even in een restaurantje gingen zitten. Daar kregen we een mager ontbijt. Wel leuk was de straatmuzikant, die langs kwam. Hij zond een beetje schreeuwerig, maar deed het zo leuk, dat het echt vermakelijk was. Daarna gingen we weer de bus in op weg terug naar Lima. Ik zat weer met Julie voorin, dus qua gezelligheid moest het wel goedkomen. Op het begin was ik alleen niet zo gezellig. Ik lag namelijk het eerste deel van de reis te slapen. Dat slapen was wel echt even lekker! Wakker werd ik toen we stopten. Aan de kat was er een speeltuin met daarbij een soort van heel klein open lucht museum. Wat voor een museum? Geen idee, eerlijk gezegd, daar was in niet heel geïnteresseerd in. Ik zag namelijk een helikopter en 3 vliegtuigen. Nu had ik toevallig net een vage foto vanuit de bus gemaakt met daarop militaire vliegtuigen, maar nu kon ik natuurlijk even goede foto’s maken. De vliegtuigen stonden een eindje verderop, dus daar liep ik samen met Sanne naar toe. We fotografeerde de vliegtuigen, liepen terug en tijdens het teruglopen, wilde Sanne nog eventjes op de schommel. Natuurlijk mocht ze dit van mij en daarna liepen we terug naar de bus. We vervolgden onze reis en niet heel veel later, stopten we bij een benzinestation om wat eten en drinken te kopen. Dat was wel even lekker, want ik had honger en drost en had zelf niks meer. Vooral chips had ik op. Lekka! Toen stopte we nog even om fruit te halen en daarna gingen we weer door met de reis. Ja, de reis was nog lang, maar het was wel te doen. Na een hele middag reizen, kwamen we om 17:15 aan bij het vliegveld. We kwamen snel door de douane en konden toen lekker gaan wachten....Dit was wel wat langer wachten, ongeveer 2.5 uur. Toen we het vliegtuig in mochten, kwam ik erachter, dat ik naast Anne zat. Leuk, want ik kan het goed met haar vinden. De vliegreis was eigenlijk perfect. Eerst keek ik de “Mazerunner” en kreeg ik ondertussen pasta als avondeten. Daarna ben ik gaan slapen, tot 4 uur voordat we zouden landen. Toen ging ik de “Titanic” kijken en kreeg nu ondertussen ontbijt. We zouden bijna gaan landen toen de film afgelopen was. Mooi getimed! Op het einde van de vlucht, was ik wel super enthousiast geworden, om mijn gezin weer te zien. Ik wilde zo snel mogelijk door de paspoortcontrole en toe snel mijn bagage ophalen. In de bagagehal stonden, achter een raam, al ouders te zwaaien. Gelukkig mijn ouders en zusje nog niet. Waarom gelukkig? Nou, als ik ze zie, wil ik ze metten een dikke knuffel geven en niet te hoeven wachten. Nadat iedereen zijn bagage gepakt had, liepen we naar de deuren, waarachter de ouders zouden staan. Wat een spannend moment! Echt! Toen ik de deuren door was, moest ik even zoeken, maar als snel zag ik pap weer lekker overal bovenuit steken. Ik liep zijn richting op en ag toen ook mama en Kim, die naar me toe liep. Ik gaf ze één voor één een dikke knuffel. Heerlijk om weer bij ze te zijn. Ik moest zelfs huilen bij het weerzien. Toen ik weer een beetje bijgekomen was, kwamen er nog een aantal Peru-gangers gedag zeggen en daarna vertrokken we. Onderweg begonnen de verhalen al en kon ik genieten van de stroopwafels die ik had gekregen. Ik belde onderweg nog opa en oma, wat ook fijn was om hun even te horen. Thuis aten we friet en gaf ik daarna al mijn souvenirs aan mijn gezinnetje. Ze waren er erg blij mee en gelukkig vonden ze het niet erg dat ik redelijk wat geld had uitgegeven. Ook liet ik alvast een deel van mijn foto’s zien en vertelde erbij wat het was, wanner het was en de rest. Het laatste deel van de foto’s en het uitpakken van mijn tas zou later komen. Het was wel echt weer heerlijk weer thuis te zijn. Toen ik mijn bed in ging, was ik ook zooooo blij om mijn eigen bed te hebben. Lekker schoon, omdat ik ook een heerlijke warme douche had genomen.....
Home sweet home!!
Zaterdag, 25 April 2015
Dag 16: “Naar Pisco”
We begonnen dus lekker feestend in Cusco. Op een gegeven moment, besefte Julie, Bart en ik, dat we maar beter terug konden gaan. Het was rond 00:45 toen we met z’n drieën vertrokken, terug naar het hostel. Ik dook meteen mijn bed in toen we aankwamen, om zoveel mogelijk slaap te hebben. Een goede nachtrust zou het niet worden. Om 05:00 ging de wekker al weer. Ik had ’s nachts al ontbijt uit de eetzaal gepakt, dus die kon ik mooi in mijn kamer opeten. Toen begon de hel. Alles inpakken! Het kostte me wat moeite, maar het lukte me tot mijn verbazing, alles erin te krijgen. Dat was serieus een fijn gevoel! Ik was ook echt precies mooi op tijd klaar, waardoor ik meteen mijn tassen naar de bussen kon dragen. Alleen er waren nog geen bussen. Dat was even schrikken, want we hadden een vliegtuig te halen. Gelukkig kwam er een busje (5 minuten te laat) aan. Alleen de chauffeur was verbaasd dat er niet een grote bus klaar stond, want die had er al lang moeten zijn. Hij begon de straat verder in te rennen. Hij was voor even onze held, omdat hij binnen 10 minuten genoeg busjes had geregeld om ons naar het vliegveld te brengen. Gelukkig was de planning ruim genomen en waren we dus nog mooi op tijd bij het vliegveld. Tijdens het wachten, ging ik mijn dagboek bijwerken, maar heel lang had ik niet. We hoefden niet lang te wachten op het vliegtuig en we waren (wel te laat maar) redelijk snel weg. Het eerste deel van de vlucht heb ik heerlijk geslapen. Het laatste deel heb ik gewoon lekker gezeten. Bij het vliegveld in Lima, hadden we een probleempje.... De bus was er niet. Na een aantal belletjes van John, zou de bus alsnog komen. Dit zou wel nog even duren. Normaal gesproken zou ik het wachten niet erg vinden, maar nu wel. We zaten namelijk buiten in de hitte en zon, zonder schaduw en we konden niet ergens naar binnen. Pfff... Ik was dus maar weer mijn dagboek gaan bijwerken. De bus kwam een uur te laat t.o.v. de afgesproken tijd. Toen de bus er eindelijk was, legde ik snel mijn tas op een van de stoelen voorin. Dat deed ik omdat Julie en ik snel wagenziek worden op de Peruaanse wegen met het Peruaanse verkeer en wij dus altijd voorin zaten. Ik hielp nog even met de hoofdbagage in het ruim leggen, maar toen kwam Piet naar mij toe. Hij zei dat waar ik mijn tas had neergezeten, ik niet kond gaan zitten. Ik vroeg hem waarom niet, waarop hij antwoordde dat Lina, Bernd, Jong en hij voorin moesten zitten. We kregen hierover een discussie, die ik gelukkig won. Ik en Julie konden voorin zitten en Bernd en Linda zouden ergens anders gaan zitten. Het eerste deel van de lange reis, reden we door Lima. Wat een enorme stad en wat een verkeer! Over beide was ik verbaasd wat ik zag. Gelukkig kwamen we veilig de stad uit. Best snel kwamen we in de woestijn terecht. Ik vond het minder indrukwekkend dan ik me had voorgesteld. Dat kwam, denk ik, doordat er nog best veel bebouwing was en je niet ver kon kijken door de smog. Het maakte de reis echter niet saai of zo, ik heb me prima vermaakt. Na een paar uur rijden, stopten we bij een strand. Je kon hier zwemmen, maar aangezien ik mijn zwemkleding niet had (zat in mijn hoofdbagage waar we niet bij konden) en ik liever niet allemaal natte spullen zou moeten nemen, heb ik niet gezwommen. Genoten had ik wel, want het was een mooie plek! De resterende reis was nog steeds lang, maar ook nog steeds gezellig. Op het einde had ik nog een gesprek met de meiden, over wat jongens niet van meiden begrijpen en andersom. Denk hierbij aan onderwerpen zoals; “waarom gaan meiden altijd met meerdere naar de WC?” Het gesprek was lachwekkend voor iedereen, wat John en Piet moesten ook lachen. Toen kwamen we eindelijk, na een lange reis aan bij het hotel (ik dacht dat het een hostel zou zijn, maar dat maakt niet uit). Het zag er leuk uit en de kamer, die met Bart deelde, was eigenlijk perfect. In vergelijking met wat we hadden gehad, was dit echt geweldig! Eigen WC, eigen douche met warm water en zelfs een eigen TV! We legden onze spullen op de kamer en wachtten op het avondeten. Na het bestellen van het eten, duurde het erg lang voordat we ons eten ook kregen, maar niet klagen, want het was erg lekker! Iets gefrituurd met kaas, als voorgerecht en een wok gerecht met kip. Mmmm... Na het eten was ik met Tom, Floor, Sanne, Sil en Bart op het dakterras chips en soep gaan eten. Het was erg gezellig en als snel was het 23:00. Ik ging toen maar douchen (mijn eerste warme douche deze reis!!!), dan dagboek bijwerken en daarna lekker slapen!
Zondag, 26 April 2015
Dag 17: “Home sweet home”
Bart en ik begonnen wat haastig vandaag. Bart had zijn wekker niet gehoord. Gelukkig was de schade beperkt, want we werden 10 minuten later wakker dan gepland. Snel ging ik uit bed, want ik moest mijn tassen in 20 minuten weer ingepakt hebben. Door even hard doorwerken, lukte het me wel en kon ik naar het ontbijt wat om 06:30 klaar was. Er waren broodjes, jam en suiker. Erg lekker. Alleen heet papaja-sapje was niet lekker. Na het ontbijt, moest ik nog de laatste spullen pakken en wegleggen. Bijna al mijn meegenomen T-shirts gaf ik aan Piet, zodat deze in Peru zouden blijven. Toen de tassen de in en we konden vertrekken. Bij de bus stond een man te wachten die mee de bus in ging. Hij zou onze gids zijn om naar de haven van Pisco te komen. Het was een kort stukje en al snel zaten we in een soort speedbootje. We vertrokken ook snel en toen waren we op weg naar Las Isas Ballestas. Eerst kwamen we langs een oude boot waar al heel wat vogels op zaten. We voeren 5 minuutjes naar een redelijk dichtbij liggend eiland. Er zat daar een groep pelikanen en ik was verbaasd over de grootte van de beesten. Wat verder op het eiland (we bleven overigens al de tijd in de boot) was er een soort zandtekening. Het verhaal erbij was wel interessant. Er was namelijk geen verhaal. Ze weten hoe het er komt, door wie het gemaakt is en hoe oud het is. Dit is zo doordat het een zandtekening is en op zand kunnen archeologen (nog) niet analyseren. Toen we daar even hadden rondgekeken, voeren we verder naar het volgende eiland. Dat was het grootste eiland met super veel vogels en ook zeeleeuwen. Super leuk om die in het wild te zoen. Toen we dachten dat het klaas was, mochten we al enige boot nog naar een speciaal eiland, waar geen andere boten mochten komen. Veel andere dingen zag je er niet dan vogels, maar het was een leuke privilege! Toen waren de eilanden bekeken en voeren we terug naar de haven waar we nog even in een restaurantje gingen zitten. Daar kregen we een mager ontbijt. Wel leuk was de straatmuzikant, die langs kwam. Hij zond een beetje schreeuwerig, maar deed het zo leuk, dat het echt vermakelijk was. Daarna gingen we weer de bus in op weg terug naar Lima. Ik zat weer met Julie voorin, dus qua gezelligheid moest het wel goedkomen. Op het begin was ik alleen niet zo gezellig. Ik lag namelijk het eerste deel van de reis te slapen. Dat slapen was wel echt even lekker! Wakker werd ik toen we stopten. Aan de kat was er een speeltuin met daarbij een soort van heel klein open lucht museum. Wat voor een museum? Geen idee, eerlijk gezegd, daar was in niet heel geïnteresseerd in. Ik zag namelijk een helikopter en 3 vliegtuigen. Nu had ik toevallig net een vage foto vanuit de bus gemaakt met daarop militaire vliegtuigen, maar nu kon ik natuurlijk even goede foto’s maken. De vliegtuigen stonden een eindje verderop, dus daar liep ik samen met Sanne naar toe. We fotografeerde de vliegtuigen, liepen terug en tijdens het teruglopen, wilde Sanne nog eventjes op de schommel. Natuurlijk mocht ze dit van mij en daarna liepen we terug naar de bus. We vervolgden onze reis en niet heel veel later, stopten we bij een benzinestation om wat eten en drinken te kopen. Dat was wel even lekker, want ik had honger en drost en had zelf niks meer. Vooral chips had ik op. Lekka! Toen stopte we nog even om fruit te halen en daarna gingen we weer door met de reis. Ja, de reis was nog lang, maar het was wel te doen. Na een hele middag reizen, kwamen we om 17:15 aan bij het vliegveld. We kwamen snel door de douane en konden toen lekker gaan wachten....Dit was wel wat langer wachten, ongeveer 2.5 uur. Toen we het vliegtuig in mochten, kwam ik erachter, dat ik naast Anne zat. Leuk, want ik kan het goed met haar vinden. De vliegreis was eigenlijk perfect. Eerst keek ik de “Mazerunner” en kreeg ik ondertussen pasta als avondeten. Daarna ben ik gaan slapen, tot 4 uur voordat we zouden landen. Toen ging ik de “Titanic” kijken en kreeg nu ondertussen ontbijt. We zouden bijna gaan landen toen de film afgelopen was. Mooi getimed! Op het einde van de vlucht, was ik wel super enthousiast geworden, om mijn gezin weer te zien. Ik wilde zo snel mogelijk door de paspoortcontrole en toe snel mijn bagage ophalen. In de bagagehal stonden, achter een raam, al ouders te zwaaien. Gelukkig mijn ouders en zusje nog niet. Waarom gelukkig? Nou, als ik ze zie, wil ik ze metten een dikke knuffel geven en niet te hoeven wachten. Nadat iedereen zijn bagage gepakt had, liepen we naar de deuren, waarachter de ouders zouden staan. Wat een spannend moment! Echt! Toen ik de deuren door was, moest ik even zoeken, maar als snel zag ik pap weer lekker overal bovenuit steken. Ik liep zijn richting op en ag toen ook mama en Kim, die naar me toe liep. Ik gaf ze één voor één een dikke knuffel. Heerlijk om weer bij ze te zijn. Ik moest zelfs huilen bij het weerzien. Toen ik weer een beetje bijgekomen was, kwamen er nog een aantal Peru-gangers gedag zeggen en daarna vertrokken we. Onderweg begonnen de verhalen al en kon ik genieten van de stroopwafels die ik had gekregen. Ik belde onderweg nog opa en oma, wat ook fijn was om hun even te horen. Thuis aten we friet en gaf ik daarna al mijn souvenirs aan mijn gezinnetje. Ze waren er erg blij mee en gelukkig vonden ze het niet erg dat ik redelijk wat geld had uitgegeven. Ook liet ik alvast een deel van mijn foto’s zien en vertelde erbij wat het was, wanner het was en de rest. Het laatste deel van de foto’s en het uitpakken van mijn tas zou later komen. Het was wel echt weer heerlijk weer thuis te zijn. Toen ik mijn bed in ging, was ik ook zooooo blij om mijn eigen bed te hebben. Lekker schoon, omdat ik ook een heerlijke warme douche had genomen.....
Home sweet home!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
