Dag 14 & 15
Door: Rick Wassenaar
Blijf op de hoogte en volg Rick
30 Juni 2015 | Nederland, Naastenbest
Donderdag, 23 April 2015
Dag 14: “Condors”
Gelukkig hoefden we niet heel vroeg op te staan. Sil, Bart en ik hadden de wekker om 06:30 gezet. Dan kon Sil douchen, Bart rustig wakker worden en ik mijn tassen inpakken. Toen we alle drie klaar waren, gingen we alvast naar het ontbijt. Deze was een stuk beter dan eerst. Broodjes met jam, een appel en drinkyoghurt. Toppie! Na het eten alles klaar maken en naar de busjes gaan. We hadden nu 4 kleine busjes, want het pad dat we zouden gaan rijden, was onbegaanbaar voor een grotere bus. Ik zat met “mijn groepje” in de één busje, wat echt chill was. Eerst reden we nog op gewone ween, maar al snel kwamen we op onverharde wegen. Het was een hele hobbelige bergweg, dus ik moest constant naar buiten kijken om niet misselijk te worden. Het was niet erg dat ik naar buiten moest kijken, want het was prachtig. Echt niet normaal! Ik denk dat het, het mooist was van heel de reis, qua landschap. Het was wel vervelend om meer dan 3 uur op een hobbelweg met een afgrond naast je te rijden, maar het uitzicht maakte het helemaal goed. Het ontvangst in Chonta was echt heel leuk. Er stond een groep kinderen met borden om ons te verwelkomen. Toen we uitgestapt waren, werd er zelfs voor ons gezongen en dus moest wij natuurlijk ook zingen. We zongen “Brabant, want die kennen we allemaal tenminste. Daarna was het wandeltasje pakken, want we gingen naar de condor-kloof. De wandeling was best vermoeiend, maar wel mooi. We gingen op een speciaal punt zitten, zodat we veel om ons heen konden kijken. Al snel zagen we, op een rots, een condor zitten. Wel erg ver weg, maar we hadden er één! We bleven er best wel een tijd en we zagen verschillende condors! Sommige kwamen echt dichtbij en ik heb dus een paar echt mooie foto’s kunnen maken. Maar serieus, hoe groot zijn die beesten!? Ik verwachtte wel een grote vogel, maar zo groot..... En spanwijdte van 3 tot 3.5 meter! Geweldig!! Terwijl we aan het genieten waren, mochten we onze lekkere broodjes nuttigen. Voor de terugweg waren we vrij, waarmee ik bedoel, dat je zelf terug mocht lopen. Samen met Tom, liep ik ver voor op de groep. Ik was heerlijk aan het genieten van het uitzicht Toen we aankwamen op de plek waar we begonnen waren, ging ik in een van de busjes zitten, aangezien het fris begon te worden. Ik zat lekker en schreef dus in mijn dagboek. Wat later, mochten we onze spullen in het klaslokaal, waar we zouden gaan slapen, neerleggen. Al snel was het duidelijk dat het niet ging passen, dus werd er een tweede lokaal geopend. Ik bleef in het eerste lokaal en maakte mijn bed op. Ik had gehoopt dat we daarna snel gingen en eten en dan slapen, maar dit bleek niet de planning te zijn. Nou, de planning was het wel, alleen het tijdschema klopte niet echt meer. Er was namelijk nog niks qua koken geregeld. Ook al was het er er wel. Dit zou nog wel even duren, dus ging ik op bed mijn dagboek schrijven totdat ik weer helemaal bij was. Toevallig werden we vlak daarna naar het kampvuur geroepen. Het eten zou bijna klaar zijn, want ze waren al worstjes boven het kampvuur klaar aan het maken. Iedereen kreeg 1 worstje en moest toen wachten op het echte eten. Nou, dat bleek dus niet bijna klaar te zijn. We hebben sowieso nog meer dan een uur met knorrende magen moeten wachten. Uiteindelijk was het eten dan klaar en gingen we naar een soort van eetzaal. Hier werden 2 pannen met aardappelen, 1 bak saus en 1 bak met worsten neergezet. De aardappelen (alleen gekookt, dus nog met schil) vond ik niet zo speciaal, maar de worsten waren heerlijk. Na 3 rondes van eten pakken, had ik genoeg. Ik ging nog even met Sanne naar de WC. (ze wilde liever niet alleen in het donder), maar dat bleek iets spannender te worden dan gedacht. Toen Sanne namelijk op de WC zat, stond er een stier langs het WC-huisje. Heel rustig was hij niet. Een aantal Peruanen benaderden de stier en ondertussen kwam er een vrouw naar me toe gerend dat ik snel even weg moest. Ik nam dus wat meer afstand (voor de duidelijkheid. Alle dieren lopen hier los, dus er zat niks tussen mij en de stier) en riep naar Sanne; “Sanne, blijf in de WC zitten en kom er niet uit tot ik het zeg”! Ze wilden de stier in een aanhanger krijgen, maar makkelijk werd dat niet. Het was wel leuk om te zien. Ook toen de aanhanger begon te schudden, toen de stier erin zat. Toen de deuren van de aanhanger dicht waren, durfde ik Sanne pas naar buiten te roepen. Ze geen idee wat er allemaal gebeurd was, maar ze was me dankbaar voor mijn waarschuwing, toen ze het verhaal hoorde. Ik wilde daarna zo snel mogelijk mijn bed in. Er was namelijk gezegd dat het in Chonta net zo koud zou worden als in Patacancha. In Chonta had je alleen nog een extra probleem, want het waait er veel en het klaslokaal waar we zouden slapen, had open ramen die niet dicht konden. Om dus te voorkomen dat ik het weer zo koud zou krijgen als in Patacancha, kleedde ik me goed warm aan. Ik had 2 paar sokken, 2 broeken, 3 T-shirts en een trui aan. Ik ging heel rustig in mijn slaapzak liggen, met mijn armen vrij, om niet gek te worden. Dit lukte erg goed, dus duurde het gelukkig niet lang voordat ik in slaap viel.
Vrijdag, 24 April 2015
Dag 15: “Vertrek Chonta”
Nooit eerder was ik echt wakker geworden door een haan. Nu wel en ik vond het best leuk. Het was 06:10, maar proberen verder te slapen had geen nut. Ik was namelijk best goed uitgerust en wakker is bij mij gewoon wakker en niet verder slapen. Ik moest nog lachen omdat er ergens een alarm af ging die allemaal verschillende sirenes liet horen. Ik ging naar buiten, want binnen had ik het wel gezien. Zachtjes tussen de slapende mensen door, zonder iemand wakker te maken..... het lukte! Buiten ging ik aan de voet van een beeld zitten en begon ik weer aan mijn dagboek. De chauffeurs van onze busjes werden ook wakker, allen waren ze nog zo scherp, volgens mij. Ze gingen in en uit de busjes en elke keer ging het autoalarm af. Ik vond het lachwekkend! Opeens begon zo’n chauffeur een beweging te maken met zijn arm. Ik begreep niet of hij wilde dat ik bukte of dat ik naar hem toe kwam. Ik gokte het tweede, dus liep ik naar hem toe. Hij pakte 2 dozen met eten voor het ontbijt. Hij begon te wijzen, dus ik bracht de dozen maar in de richting waar hij wees. Vlak bij de slaapzalen, zette ik de dozen neer. Blijkbaar was het goed, want de chauffeur liep weg. Ik ging weel lekker bij het beeld zitten schrijven. Ondertussen werden er mensen wakker en gingen er nog een paar naar de WC. Sommige vonden mij een gek dat ik al sinds 06:15 buiten zat, maar het maakte me niet uit, want ik vond het lekker. Wel jammer, dat het erg mistig was en ik dus niet van het uitzicht kon genieten. Toen ik weer helemaal bij was met het schrijven, ging ik al mijn spullen opruimen en inpakken. Niet lang nadat ik klaar was, konden we gaan ontbijten. Het was een heerlijk ontbijt! De pap nam ik niet, want dat vond ik niet lekker ben ik achter gekomen. Er waren ook broodjes met ham of kaas en een doos met fruit, was ook aanwezig. Genoeg gegeten heb ik zeker en lekker ook! Aan het einde van het ontbijt werd er een bedankwoordje gehouden en gaven we kleren voor de bevolking van Chonta ( ik had mij zak met kleren in Cusco laten liggen, aangezien niet verteld was dat die nu mee moesten). Voordat we zouden vertrekken, speelden we nog een potje voetbal tegen de jongens en onze chauffeurs. Ook zij waren goed en ik heb geen idee wat de eindstand was. Na de wedstrijd gingen we de busjes weer in. Ik zorgde met “mijn groepje” ervoor dat we samen weer in dezelfde bus zaten. Natuurlijk was het weer kei gezellig en de reis viel mee, omdat het nu korter was dan de heenweg. Toen we terug waren in Cusco, konden we lekker rustig aan doen. We kregen geld om zelf te gaan lunchen en waren tot 19:30 vrij om te doen wat we wilden. Ik ging eerst mijn spullen neerleggen op mijn kamer en daarna met mijn groepje Cusco in. We wilden natuurlijk even lunchen, maar niet duur en niet ergens waar je lang blijft zitten. Hierdoor kwamen we in een snackbar terecht. Erg lekker gegeten. Daarna hadden we nog een hele middag over, dus gingen we de laatste souvenirs kopen. Ook gingen we nog even naar de supermarkt, waar ik Inca-Cola kocht om pap, mam en Kim te laten proeven. We gingen daarna terug naar het hostel om alvast een deel van mijn spullen in te pakken. Een groot deel kon ik nog niet inpakken, omdat ik ook nog mijn was moest terugkrijgen en ik nog wat spullen ’s avonds nodig had. Om 19:15 vetrokken we met alle mensen die in het hosten waren naar het restaurant. We waren al eens eerder in dat restaurant geweest en toen beviel het wel. Ook nu was het weer gezellig en lekker (er werden allerlei pizza’s op tafel gezet waar je stukken van kon pakken). Toen alle buikjes vol waren, gingen we niet terug naar het hostel. We moesten natuurlijk nog het Peruaanse nachtleven meemaken. Bijna iedereen ging mee naar een bar/club in de buurt. Toen we er aankwamen, legden we onze jassen in een hoek en ik ging met Julie, Sanne, Bart en Tom aan een tafel zitten. Het was niet zo dat overal mensen stonden te dansen enz. Maar het was gewoon een gezellige bar. We hadden veel lol en hadden het super gezellig. We hadden ons vooraf voorgenomen om 22:30 te vertrekken aangezien we de volgende dag om 05:30 op moesten staan. Maar het was gewoon te gezellig, dus bleven we. Later kwamen we er pas achter dat er nog een verdieping boven zat. Daar werd wel echt gedanst. Ze waren Salsa-dans aan het oefenen, dus gingen we nog even naar beneden om later weer naar boven te gaan. Beneden waren andere mensen aan onze oude plak gaan zitten, daarom zochten we een ander plekje. Ik zag in een hoekje een bank met wat tafels erbij. Er zaten alleen een man en een vrouw aan de zijkant, dus we konden er makkelijk bij. Ik wilde dus opstappen op de bank (het was een hoge bank) en daarbij leunde ik op de tafel. Blijkt die nou net wankel te staan en doordat ik erop leunde vielen de glazen met drank van de man en de vrouw om. Snel verontschuldigde ik me en zorgde ik dat het opgeruimd werd. De man en de vrouw waren echter echt niet blij! Eerst kwam de man (2 meter en vet gespierd) naar me toestappen en zei dat ik nieuwe drankjes moest betalen. Ik had alleen geen geld bij me, dus ik kon hun echt niet helpen. Uiteindelijk liep ik weg, maar toen kwam die vrouw nog. Zo snel mogelijk stopte ik het gesprek en liep ik met Julie en Bart naar boven. Daar was het ondertussen echt lost gekomen, dus was het super leuk om daar uit je dak te gaan! Ik danste met verschillende meiden (wel meiden uit de Peru-groep!), wat het nog extra leuk maakte. De tijd vloog en aan het einde van de dag waren we nog steeds aan het feesten.
Dag 14: “Condors”
Gelukkig hoefden we niet heel vroeg op te staan. Sil, Bart en ik hadden de wekker om 06:30 gezet. Dan kon Sil douchen, Bart rustig wakker worden en ik mijn tassen inpakken. Toen we alle drie klaar waren, gingen we alvast naar het ontbijt. Deze was een stuk beter dan eerst. Broodjes met jam, een appel en drinkyoghurt. Toppie! Na het eten alles klaar maken en naar de busjes gaan. We hadden nu 4 kleine busjes, want het pad dat we zouden gaan rijden, was onbegaanbaar voor een grotere bus. Ik zat met “mijn groepje” in de één busje, wat echt chill was. Eerst reden we nog op gewone ween, maar al snel kwamen we op onverharde wegen. Het was een hele hobbelige bergweg, dus ik moest constant naar buiten kijken om niet misselijk te worden. Het was niet erg dat ik naar buiten moest kijken, want het was prachtig. Echt niet normaal! Ik denk dat het, het mooist was van heel de reis, qua landschap. Het was wel vervelend om meer dan 3 uur op een hobbelweg met een afgrond naast je te rijden, maar het uitzicht maakte het helemaal goed. Het ontvangst in Chonta was echt heel leuk. Er stond een groep kinderen met borden om ons te verwelkomen. Toen we uitgestapt waren, werd er zelfs voor ons gezongen en dus moest wij natuurlijk ook zingen. We zongen “Brabant, want die kennen we allemaal tenminste. Daarna was het wandeltasje pakken, want we gingen naar de condor-kloof. De wandeling was best vermoeiend, maar wel mooi. We gingen op een speciaal punt zitten, zodat we veel om ons heen konden kijken. Al snel zagen we, op een rots, een condor zitten. Wel erg ver weg, maar we hadden er één! We bleven er best wel een tijd en we zagen verschillende condors! Sommige kwamen echt dichtbij en ik heb dus een paar echt mooie foto’s kunnen maken. Maar serieus, hoe groot zijn die beesten!? Ik verwachtte wel een grote vogel, maar zo groot..... En spanwijdte van 3 tot 3.5 meter! Geweldig!! Terwijl we aan het genieten waren, mochten we onze lekkere broodjes nuttigen. Voor de terugweg waren we vrij, waarmee ik bedoel, dat je zelf terug mocht lopen. Samen met Tom, liep ik ver voor op de groep. Ik was heerlijk aan het genieten van het uitzicht Toen we aankwamen op de plek waar we begonnen waren, ging ik in een van de busjes zitten, aangezien het fris begon te worden. Ik zat lekker en schreef dus in mijn dagboek. Wat later, mochten we onze spullen in het klaslokaal, waar we zouden gaan slapen, neerleggen. Al snel was het duidelijk dat het niet ging passen, dus werd er een tweede lokaal geopend. Ik bleef in het eerste lokaal en maakte mijn bed op. Ik had gehoopt dat we daarna snel gingen en eten en dan slapen, maar dit bleek niet de planning te zijn. Nou, de planning was het wel, alleen het tijdschema klopte niet echt meer. Er was namelijk nog niks qua koken geregeld. Ook al was het er er wel. Dit zou nog wel even duren, dus ging ik op bed mijn dagboek schrijven totdat ik weer helemaal bij was. Toevallig werden we vlak daarna naar het kampvuur geroepen. Het eten zou bijna klaar zijn, want ze waren al worstjes boven het kampvuur klaar aan het maken. Iedereen kreeg 1 worstje en moest toen wachten op het echte eten. Nou, dat bleek dus niet bijna klaar te zijn. We hebben sowieso nog meer dan een uur met knorrende magen moeten wachten. Uiteindelijk was het eten dan klaar en gingen we naar een soort van eetzaal. Hier werden 2 pannen met aardappelen, 1 bak saus en 1 bak met worsten neergezet. De aardappelen (alleen gekookt, dus nog met schil) vond ik niet zo speciaal, maar de worsten waren heerlijk. Na 3 rondes van eten pakken, had ik genoeg. Ik ging nog even met Sanne naar de WC. (ze wilde liever niet alleen in het donder), maar dat bleek iets spannender te worden dan gedacht. Toen Sanne namelijk op de WC zat, stond er een stier langs het WC-huisje. Heel rustig was hij niet. Een aantal Peruanen benaderden de stier en ondertussen kwam er een vrouw naar me toe gerend dat ik snel even weg moest. Ik nam dus wat meer afstand (voor de duidelijkheid. Alle dieren lopen hier los, dus er zat niks tussen mij en de stier) en riep naar Sanne; “Sanne, blijf in de WC zitten en kom er niet uit tot ik het zeg”! Ze wilden de stier in een aanhanger krijgen, maar makkelijk werd dat niet. Het was wel leuk om te zien. Ook toen de aanhanger begon te schudden, toen de stier erin zat. Toen de deuren van de aanhanger dicht waren, durfde ik Sanne pas naar buiten te roepen. Ze geen idee wat er allemaal gebeurd was, maar ze was me dankbaar voor mijn waarschuwing, toen ze het verhaal hoorde. Ik wilde daarna zo snel mogelijk mijn bed in. Er was namelijk gezegd dat het in Chonta net zo koud zou worden als in Patacancha. In Chonta had je alleen nog een extra probleem, want het waait er veel en het klaslokaal waar we zouden slapen, had open ramen die niet dicht konden. Om dus te voorkomen dat ik het weer zo koud zou krijgen als in Patacancha, kleedde ik me goed warm aan. Ik had 2 paar sokken, 2 broeken, 3 T-shirts en een trui aan. Ik ging heel rustig in mijn slaapzak liggen, met mijn armen vrij, om niet gek te worden. Dit lukte erg goed, dus duurde het gelukkig niet lang voordat ik in slaap viel.
Vrijdag, 24 April 2015
Dag 15: “Vertrek Chonta”
Nooit eerder was ik echt wakker geworden door een haan. Nu wel en ik vond het best leuk. Het was 06:10, maar proberen verder te slapen had geen nut. Ik was namelijk best goed uitgerust en wakker is bij mij gewoon wakker en niet verder slapen. Ik moest nog lachen omdat er ergens een alarm af ging die allemaal verschillende sirenes liet horen. Ik ging naar buiten, want binnen had ik het wel gezien. Zachtjes tussen de slapende mensen door, zonder iemand wakker te maken..... het lukte! Buiten ging ik aan de voet van een beeld zitten en begon ik weer aan mijn dagboek. De chauffeurs van onze busjes werden ook wakker, allen waren ze nog zo scherp, volgens mij. Ze gingen in en uit de busjes en elke keer ging het autoalarm af. Ik vond het lachwekkend! Opeens begon zo’n chauffeur een beweging te maken met zijn arm. Ik begreep niet of hij wilde dat ik bukte of dat ik naar hem toe kwam. Ik gokte het tweede, dus liep ik naar hem toe. Hij pakte 2 dozen met eten voor het ontbijt. Hij begon te wijzen, dus ik bracht de dozen maar in de richting waar hij wees. Vlak bij de slaapzalen, zette ik de dozen neer. Blijkbaar was het goed, want de chauffeur liep weg. Ik ging weel lekker bij het beeld zitten schrijven. Ondertussen werden er mensen wakker en gingen er nog een paar naar de WC. Sommige vonden mij een gek dat ik al sinds 06:15 buiten zat, maar het maakte me niet uit, want ik vond het lekker. Wel jammer, dat het erg mistig was en ik dus niet van het uitzicht kon genieten. Toen ik weer helemaal bij was met het schrijven, ging ik al mijn spullen opruimen en inpakken. Niet lang nadat ik klaar was, konden we gaan ontbijten. Het was een heerlijk ontbijt! De pap nam ik niet, want dat vond ik niet lekker ben ik achter gekomen. Er waren ook broodjes met ham of kaas en een doos met fruit, was ook aanwezig. Genoeg gegeten heb ik zeker en lekker ook! Aan het einde van het ontbijt werd er een bedankwoordje gehouden en gaven we kleren voor de bevolking van Chonta ( ik had mij zak met kleren in Cusco laten liggen, aangezien niet verteld was dat die nu mee moesten). Voordat we zouden vertrekken, speelden we nog een potje voetbal tegen de jongens en onze chauffeurs. Ook zij waren goed en ik heb geen idee wat de eindstand was. Na de wedstrijd gingen we de busjes weer in. Ik zorgde met “mijn groepje” ervoor dat we samen weer in dezelfde bus zaten. Natuurlijk was het weer kei gezellig en de reis viel mee, omdat het nu korter was dan de heenweg. Toen we terug waren in Cusco, konden we lekker rustig aan doen. We kregen geld om zelf te gaan lunchen en waren tot 19:30 vrij om te doen wat we wilden. Ik ging eerst mijn spullen neerleggen op mijn kamer en daarna met mijn groepje Cusco in. We wilden natuurlijk even lunchen, maar niet duur en niet ergens waar je lang blijft zitten. Hierdoor kwamen we in een snackbar terecht. Erg lekker gegeten. Daarna hadden we nog een hele middag over, dus gingen we de laatste souvenirs kopen. Ook gingen we nog even naar de supermarkt, waar ik Inca-Cola kocht om pap, mam en Kim te laten proeven. We gingen daarna terug naar het hostel om alvast een deel van mijn spullen in te pakken. Een groot deel kon ik nog niet inpakken, omdat ik ook nog mijn was moest terugkrijgen en ik nog wat spullen ’s avonds nodig had. Om 19:15 vetrokken we met alle mensen die in het hosten waren naar het restaurant. We waren al eens eerder in dat restaurant geweest en toen beviel het wel. Ook nu was het weer gezellig en lekker (er werden allerlei pizza’s op tafel gezet waar je stukken van kon pakken). Toen alle buikjes vol waren, gingen we niet terug naar het hostel. We moesten natuurlijk nog het Peruaanse nachtleven meemaken. Bijna iedereen ging mee naar een bar/club in de buurt. Toen we er aankwamen, legden we onze jassen in een hoek en ik ging met Julie, Sanne, Bart en Tom aan een tafel zitten. Het was niet zo dat overal mensen stonden te dansen enz. Maar het was gewoon een gezellige bar. We hadden veel lol en hadden het super gezellig. We hadden ons vooraf voorgenomen om 22:30 te vertrekken aangezien we de volgende dag om 05:30 op moesten staan. Maar het was gewoon te gezellig, dus bleven we. Later kwamen we er pas achter dat er nog een verdieping boven zat. Daar werd wel echt gedanst. Ze waren Salsa-dans aan het oefenen, dus gingen we nog even naar beneden om later weer naar boven te gaan. Beneden waren andere mensen aan onze oude plak gaan zitten, daarom zochten we een ander plekje. Ik zag in een hoekje een bank met wat tafels erbij. Er zaten alleen een man en een vrouw aan de zijkant, dus we konden er makkelijk bij. Ik wilde dus opstappen op de bank (het was een hoge bank) en daarbij leunde ik op de tafel. Blijkt die nou net wankel te staan en doordat ik erop leunde vielen de glazen met drank van de man en de vrouw om. Snel verontschuldigde ik me en zorgde ik dat het opgeruimd werd. De man en de vrouw waren echter echt niet blij! Eerst kwam de man (2 meter en vet gespierd) naar me toestappen en zei dat ik nieuwe drankjes moest betalen. Ik had alleen geen geld bij me, dus ik kon hun echt niet helpen. Uiteindelijk liep ik weg, maar toen kwam die vrouw nog. Zo snel mogelijk stopte ik het gesprek en liep ik met Julie en Bart naar boven. Daar was het ondertussen echt lost gekomen, dus was het super leuk om daar uit je dak te gaan! Ik danste met verschillende meiden (wel meiden uit de Peru-groep!), wat het nog extra leuk maakte. De tijd vloog en aan het einde van de dag waren we nog steeds aan het feesten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
